Դերասանուհի Ելենա Բորիսենկոյի հետ Tert.am Life-ի նոր զրույցը թատրոնի, էկրանային գործունեության, անձնական կյանքի, երեխա ունենալու և, իհարկե, իր երկու շան`Լեոյի և Ուլֆի մասին է:
—Միշտ ասում եք, որ թատրոնի դերասանուհի եք, բայց որևէ ներկայացման մեջ զբաղվածություն չունեք: Մի՞թե առաջարկներ չեն եղել:
-Ես ինձ համարում եմ թատրոնի և կինոյի դերասանուհի: Կարոտում եմ թատրոնը, բայց իմ «Պատուհան» թատրոնն եմ կարոտում, որը վաղուց գոյություն չունի: Թատրոնում խաղալու առաջարկներ կան, բայց չեմ ընդունում: Խնդիրը շատ ավելի խորն է, քան թվում է: Ցանկացած թատրոնում կան հաստիքային ձևով աշխատող դերասաններ, որոնք դրսից հրավիրյալ դերասանին բացասական են վերաբերվում: Թատրոնների այդ ներքին խոհանոցի հավեսը չունեմ, իսկ անտերպրիզային ներկայացման մեջ խաղալու գաղափար միշտ էլ կա:
-Որպես հանդիսատես`հաճա՞խ եք թատրոնում լինում:
-Այո, բայց այդ կարգավիճակն ինձ երբևէ դուր չի եկել: Միշտ ասում եմ, որ թատրոնը դերասանի արվեստ է, որտեղ նա ամբողջական կերպարը վայելելու հնարավորություն ունի: Ֆիլմում դերասանը զրկված է դրանից: Ֆիլմի նկարահանումները կարող են սկսվել վերջին տեսարանից կամ շարունակվել մեկ տարի: Երբ բեմի կողքին ես, բայց բեմում չես, կարոտը շատ ավելի սուր ես զգում:
-Կա՞ ներկայացում, որում կցանկանայիք խաղալ:
— Կա մի ներկայացում, որն ինձ շատ է դուր գալիս: Չեմ ասի, թե որ ներկայացումն է, բայց այնտեղ կնոջ կերպար չկա:
-Մի առիթով ասել եք, որ հեռուստատեսությունը չեք օգտագործում որպես հայտնի դառնալու միջոց, բայց, անկախ դերասանի կամքից, այն հայտնիություն է տալիս, իսկ ի՞նչ է խլում:
-Փողը, հայտնիությունը և իշխանությունը երեք փորձություն են, որոնք արժանապատիվ անցնելուց հետո կարող ես հպարտ ու ինքնավստահ ապրել: Իմ մասնագիտության մեջ այս ամենով ապրողներն աստղային հիվանդությամբ տառապող հայտնիներն են, ովքեր այդ կերպարի հետևում թաքցնում են իրենց բարդույթները: Այդպիսի մարդիկ դիմացինից էներգիա խլելու մեծ վարպետ են: Չնայած ես իմունիտետ ունեմ այդ տեսակի հանդեպ՝ հոգնեցնող են: Հեռուստատեսությունն ինքն իրենով էներգիա խլող դաշտ է: Հեռուստատեսությունում դու ծառայում ես ոչ թե արվեստին, այլ`արտադրությանը: Միայն ճիշտ գիտակցությամբ կարող ես որոշ չափով կանգնեցնել այս գործընթացը:
-Ինչպիսի՞ն է մթնոլորտը «Հարս չկա» սիթքոմում:
-Անվերջ շնորհակալ եմ այն պրոֆեսիոնալ, ջերմ և հոգատար մթնոլորտի համար, որը ստիպում է այս նախագծում չզգալ այդ սպառող ուժը:
-Ելենա, հայտնի կենդանասեր եք: Որտեղի՞ց է գալիս կենդանիների հանդեպ Ձեր մեծ սերը:
-Ամեն ինչ մանկությունից, ընտանիքից, դաստիարակությունից է գալիս: Այս պահին ունեմ երկու շուն`10 տարեկան Լեոն և 5 տարեկան Ուլֆը: Հետաքրքիր է, որ Լեոն մարմնով ավելի փոքր է, քան Ուլֆը: Անսպառ ուժ ու ջերմություն եմ ստանում իրենցից, շատ կապված եմ: Երկուսն էլ ինձ համար շատ թանկ են:
-Ձեր հարցազրույցներից մեկում ասել եք, որ եթե կինը չի մայրանում, հեշտ է չարանում: Ձեր կյանքում նման փուլ եղե՞լ է:
-Երբ ցանկությունները չեն կատարվում, մարդ տեսակը չարանում է: Կնոջ համար մայրանալը ամենախոցելի հարցերից է: Ես շնորհակալ եմ մայրիկիս, որ օգնում է ինձ գիտակցաբար լուծել նման խնդիրները: Այս թեմայով շատ խոսել չեմ սիրում, քանի որ չգիտեմ, թե ինչ կլինի վաղը: Չեմ ուզում ոչինչ պլանավորել, վաղվա որոշումներս հենց վաղվա օրվա մեջ թող կայանան:
-Հե՞շտ եք ներում այն մարդկանց, ովքեր Ձեզ ցավեցնում են:
-Չեմ կարող առանց ներելու ապրել, միշտ ներել եմ, բայց 2019 թվականի դեկտեմբերին իմ մեջ ինչ-որ բան փոխվեց: Հասկացա, որ ներելով դիմացինիս ողջ խնդրի բեռը վերցնում եմ իմ ուսերին: Ես կարող եմ միայն բաց թողնել, իսկ ներել-չներելը երկնային ուժերի գործն է: Միայն կարող եմ ասել, որ բամբասանքի, բացասականի, չարի հանդեպ իմունիտետ ունեմ, կարող եմ նեղսրտել միայն ինձ հարազատ մարդկանց պատճառով:
-Ինքներդ հաճա՞խ եք դիմացինին ցավեցնում:
-Այս կյանքը սուբյեկտիվ ընկալվող հարթակ է: Քեզ կարող է թվալ, որ մարդու հետ ազնիվ վարվեցիր, բայց իրականում ցավ պատճառես նրան: Շատ թանկ մարդկանց կորցնելուց հետո ես փոխվել եմ: Հիմա կա սահման, որը ոչ ոք չի կարող անցնել: Երբ մարդկանց հետ այդ սահմանները պահելով ես շփվում, ոչ խոցում ես, ոչ էլ խոցվում:
