Որպեսզի կոտլետները տապակելու ընթացքում չայրվեն, դրանց վրա առաջանա խրթխրթան կեղև, կոտլետները միշտ թաթախում են ալյուրի, պաքսիմատի կամ սպիտակաձավարի մեջ:
Նմանատիպ պաքսիմատն օգնում է պահպանել կոտլետի հյութեղությունը. կարծես հատուկ շերտ առաջանա, որպեսզի հյութը մնա ներսում, սակայն ուտելիս կոտլետը հաճելի խրթխրթա:
Եթե ձեռքի տակ չկան վերը նշված բաղադրիչներից, կարող եք ձվի սպիտակուց հարել ու կոտլետը թաթախել մեջը: Թեպետ այս դեպքում կեղևը կոշտ կլինի, բայց ներսը կստացվի հյութեղ ու նուրբ:
Կրախմալը նույնպես լավ տարբերակ է: Կարող եք օգտագործել նաև քունջութի կամ կտավատի սերմեր:
Մանրացրած վարսակի փաթիլների մեջ ևս կարող եք թաթախել կոտլետները՝ դրանք տապակելուց առաջ: Ասենք ավելին, վարսակը զգալիորեն լավացնում է կոտլետի համը:
Եթե ունեք ցանկություն և ժամանակ, միջին չափի քերիչով անցկացրեք կարտոֆիլ, թխեք ջեռոցում ու մեջը թաթախեք կոտլետը: