Երեկ եկել էր մորաքույրս ու գանգատվում հարսից, որդուց… Ասում է՝ լքել են միայնակ տարեց կնոջը… Ընդհանրապես, այս պատմությունը բավականին հետաքրքիր սկիզբ ունի:
10 տարի առաջ, երբ մորաքույրս անցավ թոշակի, տատիկ դարձավ: Ծնվեց նրա միակ որդու առաջնեկը: Ու քանի որ թոշակը շատ քիչ էր, չէր բավականացնում ոչ մի բանի, նա սկսեց աշխատանք փնտրել:
Ու երբ ինչ-որ մեկը մորաքրոջս խորհուրդ տվեց թոռնիկի համար դայակ աշխատել, նա դա լավ գաղափար համարեց: Հենց այդպես էլ ասաց հարսին.
—Եթե ուզում ես, դու էլ դուրս աշխատանքի: Համ տեղդ չես կորցնի, համ էլ երեխան ապահով ձեռքերում կլինի: Ավելի լավ չէ՞ ես պահեմ, քան թե օտար դայակը: Եվ ձեզ լավ կլինի, և ինձ. համ թոռանս հետ կլինեմ, համ գործ կունենամ:
Երեխաները համաձայնվեցին, հետո հարսի պաշտոնը բարձրացավ ընթացքում: Նա վերադառնում էր ուշ երեկոյան, չափից շատ էր աշխատում: ՈՒ սկեսուրին բավականին լավ աշխատավարձ էր տալիս:
Անցնում էին օրերը. տատիկը թոռան համար անթերի դայակ էր դարձել: Նրա հետ սիրով խաղում էր, կարդալ ու հաշվել սովորեցնում, տանում զբոսանքի, համեղ ուտեստներ պատրաստում ու կերակրում, ու իհարկե անսահման սիրում էր:
Վերջերս լրացավ տղայի 10 տարեկանը: Տատիկը նույնպես ներկա էր խնջույքին. մեծ հպարտությամբ էր նայում թոռանը՝ գիտակցելով, որ իր մեծ լուման էլ կա նրա դաստիրակության մեջ:
Բայց մյուս օրը մորաքույրս հարսից զանգ ստացավ: Վերջինս ասում էր, որ իրենք այժմ սկսել են գումար հավաքել, որ ամառանոց գնեն, իսկ նրա ծառայությունների կարիքն էլ չունեն: Այժմ Արթուրը կհաճախի երկարօրյա դպրոց, իսկ հետո էլ իրենք կբերեն տուն:
-Այսինքն այսքան տարի պահել եմ թոռանս, իսկ հիմա ինձ ասում են, դու այլևս պետք չես…-բողոքում է մորաքույրս, — ասում է՝ ավելորդ գումար չունենք: Ինչի՞ գումարի համար էի սիրում երեխային:
Ես իհարկե հասկանում եմ նրան, իսկապես ցավոտ է նման բանի միջով անցնելը: Բայց և հասկանում եմ նաև նրա հարսին. անգամ երբ նրանք ունեցել են ֆինանսական դժվարություններ, սկեսուրը պահանջել է իր աշխատավարձը ու երբեք թույլ չի տվել գոնե 1 օր ուշացնել: Դե եթե ինքը իրեն միշտ աշխատողի պես է պահել, հիմա թող չզարմանա: