Ավանդական թվանշանները, որոնք օգտագործվում են երկրների մեծ մասում, իրականում հորինել են հնդիկները։ Դրանց արաբական արմատների մասին միֆն ի հայտ է եկել, երբ արաբներն ակտիվորեն սկսել են խթանել հաշվարկման այս համակարգի տարածմանը։
Հնդիկները հաշվարկման համակարգը հորինել և «0» հասկացությունը մեկնաբանել են ոչ ուշ, քան 5-րդ դարում։ Դրանից հետո ի հայտ են եկել հնդկական-արաբական և արաբական թվերը՝ հնդկականի հիման վրա։
Իսկ արաբների թվերն այսօր բավականին տարբերվում են ավանդական թվերից։ Նախ՝ նրանք տառերը գրում են աջից ձախ ուղղությամբ, իսկ թվերն, ընդհակառակը, ինչն արմատապես հակասում էր նրանց գրելու տեխնիկային։
Եվս մեկ էական ապացույց կա այն բանի, որ հենց հնդիկներն են դրել ժամանակակից հանրահաշվի հիմքը և ստեղծել թվերը։ 9-րդ դարում ապրած միջինասիացի մաթեմատիկոս Ջաֆար Ալ-Խորեզմին ունի աշխատություն, որում հանրահաշվի հիմնական ու կարևորագույն հասկացությունները կան։ Գիրքը դարձել է տասնորդական հաշվարկման համակարգի առաջին աղբյուրը։
Թվերի առաջացման երկու վարկած կա։ Առաջինի համաձայն՝ դրանք ի հայտ են եկել հին հնդկական դևանահարի լեզվում, որն առաջացել է բրահմաների գրի հիման վրա։ Դրանում թվականները գրվում էին այն տառով, որով սկսվում էր այն նշանակող բառի արտասանությունը։ Ըստ այս վարկածի՝ հնդկական թվանշանները հետևյալ տեսքն ունեին.
Մեկ այլ վարկածի համաձայն՝ թվականներն ի սկզբանե իրենցից գծիկներ են ներկայացել՝ հատուկ եղանակով իրար միացված այնպես, որ յուրաքանչյուր թվանշան իրեն համպատասխան անկյունների թվաքանակ ուներ։ Համաձայն այս տեսության՝ 1 թիվն ուներ մեկ անկյուն, 2-ը՝ երկու և այլն։
