«Չկարողացա անգամ տղայիս հու ղшրկшվորությանը մասնակցել… Ալբերտս ինձ կհասկանա»։ Արցախյան մшր տերում հայրենիքի պшշտ պանության համար ընկավ նաև Մարտակերտից՝ Ալբերտ Յուրիի Քալաշյանը:
ԼՈՒՐԵՐ.com-ի հետ զրույցի ժամանակ Ալբերտի մայրը՝ Արմիդա Գևորգյանը, կսկիծով պատմեց, որ Տղայի ձայնը վերջին անգամ լսել է հոկտեմբերի 26-ի գիշերը, արդեն մյուս օրը լուսանալուն պես ստացել է բոթը: «Չգիտենք, թե դեպքը ինչպես է կատարվել, միայն գիտենք, որ շատ ծանր է եղել վիճակը, ողջ մարմինը шսկ ոլկա է եղել»,- պատմեց հերոսի մայրը: Մորն այն միտքն է տանջում, որ չի կարողացել նույիսկ գնալ ու մասնակցել տղայի հուղшրկшվորությանը. «Մեզ պшտե րազմի 1-ին օրվանից տեղափոխել են Երևան: Այդ օրն էլ Ստեփանակերտ քաղաքը ռմ բшկոծությшն տակ էր, տղայիս մարմինը Մարտակերտ էլ չեն կարողացել տանել, հու ղաшրկավորել են Ստեփանակերտ քաղաքի եղբայրական գերե զմшնոցում»,- ասել է տիկին Արմիդան և հույս ունի, որ տղան անպայման պետք է հասկանա իրեն:
Թեև պшտ երшզմական օրերին շատ չի խոսել հարազատների հետ, բայց երբ հաջողվել է զանգել, ոչ մի անգամ չի ասել, որ ինչ-որ բան այն չէ. «Շատ գաղտնապահ էր: Բոլորս էլ տեղյակ էինք, թե ինչ իրավիճակ է սահմանին, բայց երբ խոսում էինք ասում էր՝ «մամ սուտ է, ոչ մի լուրջ բան չկա, սաղ նորմալ է, դուք լավ մնացեք»: Խոսում էր Միշտ ծիծաղելով, հարցնում էր, թե ինչ նորություն կա, չեն ասում, երբ է վերջանալու: Ուզում էր անընդհատ խոսեր, ես էլ իր իսկ անվտանգությունից ելնելով` չէի թողնում, հիմա փոշմանում եմ՝ ինչի չէի թողնում, մի քիչ ավել կլսեի տղայիս ձայնը…»,- ցш վով հիշում է Ալբերտի մայրը: Ալբերտի քսան տարեկանը սեպտեմբերի 30 էր լրացել, առшջ նшգծում: Մարտունիում էր ծառայում, գնդի ավագ էր: Հունվար ամսին էլ պարտադիր ծառայությունն էր ավարտելու, բայց մտադրություն ուներ բանակում մնալ, շարունակել ծառայել սեփական հայրենիքին: Ալբերտը Մարտակերտ քաղաքից էր, ունի 4 քույր, 1 եղբայր, տան ավագ որդին էլ ինքն էր: Սովորում էր Քաջարանի քոլեջում: Ինչպես մայրն է ասում՝ թեև դպրոցում լավ չէր սովորում, բայց բոլորի կողմից հարգված և սիրված էր իր համեստության շնորհիվ: Սոնա Հարությունյան